Smutek i żal

Ostatni dzień na Phangan. I prawie ostatni w ogóle na wakacjach. Wieśki już w Bangkoku, latają po MBK i kupują. My będziemy tam latać pojutrze i robić to samo. A potem tylko długi nocny lot do domu i znów będzie jak było. Siedzieliśmy tu całe dwa tygodnie, nic w zasadzie nie robiliśmy, mieliśmy objechać całą wyspę ale wyszło inaczej i poza Had Rin i Thong Sala nie pojechaliśmy. Bo jak nam dobrze było tak jak jest, to czego u licha szukać na drugim brzegu wyspy ? Czy tam świat jest inny ? Nie jest. Czego szukasz człowieku, powidział choć nie powiedział mi kiedyś mnich w Chiang Mai. Nie szukam, znalazłem. Znalazłem moją wyspę, mój domek i moją palmę nad moim kawałkiem plaży, Trzy wierne psy śpiące pod moim oknem, słońce wiatr i burze, pochmurne poranki i słoneczne wieczory albo odwrotnie czy jakkolwiek inaczej. Codzienny smak porannej kawy na werandzie, śniadanie u Miji kiedy się z tej werandy wreszcie zwlokę, cały dzień pod palmą na plaży z książką w ręku a potem obiad czy kolację, bo to nigdy nie wiadomo kiedy się jeść zachce. Wieczory na tym samym leżaku pod tą samą palmą i noce wreszcie będące nocami, gdy nie trzeba już układać planów na jutro bo żadnych planów nie ma i nie będzie. Pierwsza część zadania odrobiona, teraz została ta druga, jak to zrobić by już stąd nie wyjechać ? Dziś jeszcze tego nie wiem ale się dowiem a potem przyjdą dni i noce i niczemu już końca nie będzie.

Zdjęcia (8)

Komentarze (1)